Op een schip raakte ik met kok Jo Marie in gesprek. Jo Marie vertelde mij dat hij al acht maanden onderweg was.
Morgen hoopte hij eindelijk vanuit Brussel met het vliegtuig naar Manilla te vertrekken. Zijn vrouw en zijn twee kinderen van 17 en 12 jaar keken al naar hem uit. Jo Marie was blij.
Tot nu toe, zo vertelde hij, was Goddank alles goed verlopen. Ons gesprek ging onder andere over hoe je een goede vader bent, vooral als je steeds zeven à acht maanden van huis bent en maar twee maanden thuis kunt zijn.
Na een fijn gesprek en een gebed om een veilige reis voor Jo Marie nam ik afscheid.

Nadat ik op een schip de zeelui van Bijbels, mutsen en christelijke literatuur had voorzien, raakte ik met een van de christelijke officieren in gesprek.
Broeder Armando vertelde mij dat hij en zijn vrouw een moeilijk jaar achter de rug hebben. In dit coronajaar stierven zijn vader, broer en zwager. In ons gesprek zei Armando dat hij zich ook druk maakte om zijn twee kleinkinderen die door de huidige pandemie niet naar de kerk konden gaan. Hij was bang dat de loop naar de kerk eruit raakte. Na een uur namen wij afscheid van elkaar.
Bij het weggaan zei hij tegen mij: ‘Dank u wel voor uw scheepsbezoek. Fijn dat u tijd had om naar mijn verhaal te luisteren. Ik ben opgelucht dat ik er met iemand over kon praten.’ En ik was dankbaar dat ik hem en zijn mannen van dienst kon zijn. Dit is waar ik het werk voor doe!

Tijdens een scheepsbezoek in Terneuzen werd mij door een aantal zeelui verteld dat een collega bemanningslid vandaag 41 jaar was geworden. Ik ben na het scheepsbezoek een verjaardagstaart voor hem gaan halen. Op de foto kun je zien dat hij en de rest van de bemanning er zeer blij mee waren.
Ik zei tegen hen: ‘God vergeet jullie niet!’ De jarige zeeman had dit nog nooit meegemaakt. De foto ging dan ook meteen naar zijn vrouw en kinderen.
De zeeman heeft mij persoonlijk naar de uitgang gebracht en hij vertelde mij dat hij elke dag God dankt voor iedere dag die hij krijgt.

In Gent sprak ik een Filipijnse zeeman. Hij vroeg om een kinderbijbel voor zijn dochter. Ik had er geen bij mij, maar ik had er wel twee thuis.
Ik ben naar huis gereden. Toen ik weer in Gent kwam was het schip weg. Ik was boos. Ik had beter mijn benzinegeld kunnen sparen. Op de terugweg dacht ik: 'Misschien is het schip wel in Terneuzen bij de sluizen.' En ja hoor, het schip lag voor de sluis. Ik vroeg toestemming om mijn twee kinderbijbels aan de zeeman te mogen afgeven. En dat was goed. Wat een wonder voor de zeeman en mij dat ik toch nog die bijbels aan hem kon overhandigen! Wie had dat gedacht?! Ruim twee maanden later kreeg ik van deze broeder zeeman, als dankjewel, een mooie foto van zijn dochter met de twee Bijbels. Wat is onze God toch groot!